خورشید سامرا غروب کرد و خورشیدی دیگر سر بر آسمان برداشت؛ خورشیدی مغربی که از مشرق اسلام، سربلند کرد و چهره غم‌گرفته شهر را در برکه‌ای از نیلوفر شست. خورشیدی که تاج امامت بر سرنهاده بود و نگاه‌های منتظر همه اعصار، او را می‌خواند. او که امام صادق(ع) توفیق خدمتش را از خدا می‌خواست. همان طفلی که تا لحظاتی پیش از شهادت پدرش، همه از نام او می‌پرسیدند. امام عسکری(ع) او را بر شانه‌های ناتوان خود نهاده بود و به‌حاضران می‌گفت: «تاج امامت تا لحظاتی دیگر بر سر این طفل خجسته خواهد نشست. که هم‌نام و هم‌کنیه جدش رسول خداست. غیبتی طولانی دارد و خضر امت به شمار می‌آید. بسیاری از مردم در دوره غیبتش گمراه می‌شوند؛ اما خدا آنان را که امامتش را قبول دارند، استوار می‌گرداند و به آنان، توفیق دعا برای تعجیل در ظهور او می‌دهد و این سری است از اسرار الهی.» و کودک، گفته‌های پدر را با جمله‌ای تأیید کرد. «انا بقیه الله فی ارضه و المنتقم فی اعدائه»1 هم‌او که می‌آید و تمام علف‌های هرز ستمگری را زیر سم اسب خویش لگد می‌کند و ذوالفقار، التیام دست‌های منتقم او می‌شود. هم او که اولین پیکارش در مدینه، انتقام از غاصبان فدک است و امام صادق(ع) فرمود: «آن‌دو را در حالی‌که بدنشان تازه است، بیرون می‌آورد و به آتش می‌کشد.» 2

سلام خدا بر او و دستان انتقام‌گیرش.

پشتوانه‌ای محکم برای دین نوظهور

ازدواج پیامبر اکرم (ص) با حضرت خدیجه‏(س)10 ربیع الاول

مکه، در سیّالی از نور فرو رفته‌است و فرشتگان، فوج فوج از آسمان‏ها پایین می‏آیند و سبدسبد ستاره بر سر زوج بهشتی، محمّد (ص) و خدیجه (‏ع) می‏ریزند و برای شادباش به آسمان‏ها می‏روند. مکه، غرق سرور و شادمانی است و کعبه، لباس سیاهش را از تن درآورده و خود را با تن‌پوشی از شعف، آراسته‌است. زمین و آسمان در شادی، غوطه می‏زنند و ازدواج بهترین آفریده خدا و آخرین فرستاده‏اش را تبریک می‏گویند. زمین دف می‏زند، نسیم دست‌افشانی می‏کند و فرشتگان، بر سر عروس و داماد، شکوفه‏های بهشتی می‌پاشند.‏ خدیجه (‏ع) بر هودجی از نور، به سوی خانه محمّد (ص) روانه می‏شود. خدیجه، نوعروس بهشتی، دست رد بر سینه همه علاقه‏ها و عشق‏ها کوبیده است و خوشبوترین گل هستی را برگزیده و به یک غمزه او، از همه جاذبه‏های دنیا دست کشیده است. او به‌سوی خانه پیامبر (ص) گام برمی‏دارد، تا شریک غصه‏ها و شادی‏هایش باشد و در روزگار سختی، مرهمی بر زخم‏های او گذارد. او می‏رود تا پشتوانه‏ای محکم برای دین نوظهور او باشد. او می‏رود تا افتخار همسری او و مادری دخترش را کسب کند و هم‌صحبت تازه شنیده‏هایش از آسمانِ وحی شود.

تو، دست و بازوی خدایی روح خدا بودی